PECHADO POR DEFUNCIÓN

PECHADO POR DEFUNCIÓN

MARCHAMOS PARA

NEVERDRINKWINE.WORDPRESS.COM

Esta páxina seguirá aberta durante un tempo pero non se lle farán actualizacións.

Oso de felpa e baño

O oso de felpa non cabía na bañeira. Intentouno de tódalas maneiras posibles. Cortándolle os brazos, as pernas, parte do avultado ventre e, incluso, as orellas e o nariz. Resultaba algo noxento como as partes cortadas flotaban sobre a auga ensanguentada. Tiña que bañarse. Era martes. E non quería.

  

O manto encarnado

O outono pasado, das pólas da árbore máis próxima á fonte do xardín caían uns vermes de cor vermella escura. Foron facendo moreas na cunca da fonte e tinguindo a cor da auga.

Cando chegou o verán e volveu o dono da casa non atopou a árbore, nin a fonte, nin a casa.

Había roseiras con flores encarnadas por todos lados.

Decidiu marchar e volver outro día.

Non o mirou antes de pecha-la cancela e ,cando quixo darlle a volta, a pechadura non respondía, insistiu pero era imposible. As roseiras medraron de súpeto, 1, 2, 3 metros, cunhas espiñas ben afiadas.

Quedou atrapado na súa casa de veraneo, desde fóra era imposible velo ou oilo a través do veo de rosas, que todo o mundo que pasaba comentaba ou pensaba que eran tan bonitas!

Non sendo as plantas que cubrían os muros, tódalas demais comezaron a baixar ata o chan, coma volvéndose líquidas. Abranguíao todo unha especie de puré pegañento e avermellado, que se movía cara a el. Cando o tivo preto mirábao con tanta curiosidade que non puido escapar. Xa empezaba a subirlle polas pernas cando viu que aquela pasta estaba formada por millóns de vermes con dentes.

Photo courtesy of Gary from youregoingtobeoffended.blogspot.com. Thanks a lot!

Longa vida ó recluso de Providence

Regreso, como boa animala noctámbula, do meu cautiverio involuntario nas tebras para contarvos que é o que se move por alí, ou máis ben o que se move na miña cabeza escura. Hai uns días rematei de ler un libro que atopei no andel dunha biblioteca e gustoume moito. 

Deste homiño, Michel Houellebecq, non lera nada, aínda que xa nos coñeciamos de vista e me fixara na grafía do seu nome nos lombos de Anagrama. Pois así estivemos véndonos uns días, que se no autobús, na cama,... e non conto máis que tampouco quero ser indiscreta...

Paseino moi ben coa súa escrita -aguda, áxil, directa e moi intelixente. Nin que dicir ten que repetirei. Pero agora quero comentar só este libriño sobre o gran Lovecraft, o recluso de Providence. Editado por Siruela no 2006, H. P. Lovecraft. Contra el mundo, contra la vida,  mostroume aspectos que non coñecía sobre o autor -de aquí en adiante xa só me refiro así a Lovecraft, non a Houellebecq- tales como o esaxerado punto racista que tiña. Aparecen comentarios respecto a outras razas tirados da sua correspondencia que son arrepiantes, monstruosos. Pero son aversións que deixan ver a súa orixe na traumática e represora condición de WASP na que fora educado. É penoso que Lovecraft vivira así, penoso pero fértil, sen dúbida algunha. 

"Vestidos con ropas rígidas y un poco tristes, acostumbrados a refrenar la expresión de sus emociones y sus deseos, los protestantes puritanos de Nueva Inglaterra pueden olvidar en ocasiones su origen animal. Por eso Lovecraft aceptará su compañía, aunque a dosis moderadas. Su misma insignificancia le tranquiliza. Pero en presencia de los "negros", se apodera de él una reacción nerviosa incontrolable. Su vitalidad, su aparente ausencia de complejos e inhibiciones le aterrorizan y le repugnan. Bailan en las calles, escuchan músicas rítmicas,... Hablan a gritos. Ríen en público. La vida parece divertirles; cosa bastante inquietante. Porque la vida es el mal." (páx.110)

E con isto volvo á miña idea da independencia da obra do propio autor, que si que a inflúe, a xesta e a pare, pero que non a posúe, exactamente igual que a descendencia xenética que a xente se empeña en ter. E está a cuestión moral, os valores, cantas veces por ese motivo non acabas de mal humor con alguén e decides deixar de lelo? pois mal feito! 

"Todo e ben non hai quen" así que abonda con ser xenial nalgunha faceta, tampouco pode esixírselle a alguén que enriba sexa un templo de sabedoría e intelixencia emocional, un exemplo vital. Temos casos moi recentes por cortesía do señor John Galliano e os seus arranques de superioridade racial. 

É probable que moitos dos autores que máis nos fascinan teríannos sido inaguantables de coñecelos en persoa. Así que éranos millor tirar a conclusión de que a xente racista -ou con calquera outra tara hostil integrada na súa personalidade- e creativa fai moito ben dando ás á súa vea artística -para canalizar as frustracións por exemplo- e así dun lado non fan mal  e do outro déixannos -se a súa calidade está á altura- un bo legado.

"Nadie lo vio jamás enfurecerse; ni llorar, ni echarse a reír. Una vida reducida al mínimo: Todas sus fuerzas vivas se transfirieron a la literatura y a los sueños. Una vida ejemplar." (páx.84)

Tamén fala Michel H. dos motivos para facer horror ou fantasía e non outra cousa, do efecto da obra de Lovecraft en quen a le,... inquietantemente interesante...

"Los escritos de HPL tienen un solo objetivo: llevar al lector a un estado de fascinación. Los únicos sentimientos humanos de los que quiere oír hablar son la maravilla y el pánico. Construye su universo sobre ellos. Está claro que se trata de una limitación, pero de una limitación consciente y deliberada. Y no hay auténtica creación sin cierta ceguera voluntaria." (páx.50)

"Transformar las percepciones ordinarias de la vida en fuente inagotable de pesadillas: ése es el audaz desafío de cualquier escritor de literatura fantástica" (páx.63)

"Toda gran pasión, ya se trate de amor o de odio, termina produciendo una obra auténtica. Podemos lamentarlo, pero hay que reconocerlo: Lovecraft se sitúa más bien del lado del odio; del odio y del miedo. El universo, que intelectualmente él concibe como diferente, se vuelve estéticamente hostil. Su propio existencia, que podría haber sido tan sólo una serie de triviales desengaños, se convierte en una operación quirúrgica y una celebración invertida, especular.

Su obra de madurez siguió siendo fiel a la postración física de su juventud, transfigurándola. Ahí radica el secreto profundo del genio de Lovecraft, ahí nace el límpido manantial de su poesía: logró transformar su asco por la vida en una hostilidad activa" (páx.115). 

Agora ata aquí, pero volverei con máis. 

Imaxes tiradas de papelenblanco.com, lawebnobasta.blogspot.com e etsy.com.

"Palabras que modifican nuestro metabolismo" El terror en la literatura, H.P. Lovecraft.

Estou lendo a Lovecraft, o seu ensaio sobre a literatura de terror. Algo pasa con el que se fai insoportable, que hai que parar de ler nalgúns momentos -polo menos eu. Que non coñezo aínda, en ningún idioma dos que sei, palabras coas que describir a miña impresión. Pero podo dicir que é grata -un adxetivo un tanto anodino, oco, inxusto. E explícome, digo grata por situarme a certa distancia, por dar algún paso atrás e intentar non desligarme aínda máis dun momento e lugar que non me pertencen, nos que habito. E agora creo que non me expliquei en absoluto. 

Introduzo: Howard Phillips Lovecraft nace no 1890, Virginia Woolf no 1882. E podo ler a sua obra.  Aínda non consigo deixar de sorprenderme co fenómeno da contemplación, do acceso a obras doutras épocas. Con trabas, deterioro, manipulación,... o que se queira, pero a realidade é que hoxe podemos ler os Sonetos de Michelangelo Buonarroti ou a poesía de Safo. 

Parece que me disperso pero non. 

Esta obra foi publicado en 1927, e nela faise unha moi sabia análise do que é o terror e de como e quen o tratou. Se alguén coa paixón e a visión de Lovecraft non fai este tipo de ensaio eu non podo lelo. Non tería ese feixe de notas sobre libros e autores que quero mirar, de tantos que non coñecía  antes e que podería non chegar a descubrir nunca. Cada vez que un clásico se nos aproxima cambiamos. E somos diferentes ó rematar de lelo. E, coma as mutacións dun licántropo ou dun mad doctor que se automedica, son serias e dolorosas -e inclúen o placer que acompaña ó cambio- por iso hai que facelas a modo, por iso cómpre facer paradas na lectura. 

 Tedes esta (pinchar aquí) edición xenial de Valdemar con moito material adicional e comentada por Juan Antonio Molina Foix e tamén esta de Backlist (aquí).













Cadrou que estou lendo a segunda, e podo dicir que ten un prólogo de Javier Aparicio Maydeu totalmente excepcional e recomendable:

"Palabras que nos emocionan. Palabras que nos alteran. 

Palabras que modifican nuestro metabolismo (...)"

Libros del Zorro Rojo e Poe

 

Houbo tempos anteriores, moito mellores nalgúns sentidos. Nostálxica, si, melancólica, tamén -se queredes-, e romántica, ausente e esquiva deste momento miserable pero nada decadente -xa que parece que imos a máis, sen saber ata onde ou cando ou canto- que nos tocou vivir. Se tivese un super poder, un don para escoller,... traía aquí de volta o século dezanove. Os relatos de terror e fantasía ocupando o lugar que merecen, marabillosamente ilustrados -preferiblemente en branco e negro. O XIX é a época estrela.

 

Pero non todo é “cualquier tiempo pasado fue mejor” agora temos un milagre editorial que se chama Libros del Zorro Rojo. O que está facendo esta xente é un traballo de culto. Teñen libros infantís e para adultos, publican autores clásicos e actuais, e dannos ilustracións de clásicos -como o grandísimo Harry Clarke- e ilustradores actuais realmente espectaculares -como é o caso de Alberto Vázquez. 



A escolla das obras, as traducións seleccionadas, as ilustracións, todo é brillante e minuciosamente coidado en Libros del Zorro Rojo, é a perdición dos fetichistas dos libros, a ourivería do papel. 



Podería facer un repaso ó cátalogo tan fascinante que teñen, pero case que vos deixo o enlace para que o miredes -infantil  e xuvenil/adultos- xa que está moi próximo o nadal e teñen tenda online... 

Como vedes teñen un bo repertorio do gran mestre do terror. Unha edición impresionante dos Cuentos de imaginación y misterio coa tradución de Julio Cortázar e as ilustracións orixinais de Harry Clarke. E vedes por aquí un par de exemplares ilustrados por Luis Scafati. 

O libro do ZR ó que quero facer referencia chámase Poe, está escrito por Jordi Sierra i Fabra e ilustrado por Alberto Vázquez (mirar aquí e  aquí). Viría sendo unha especie de biografía moi persoal e peculiar, conta -máis a través da sensación ca do propio relato da acción- o que foi a vida de Poe desde unha perspectiva moi próxima, vívida. Achéganos á crueldade do entorno, á frustración, pero tamén á persistencia e o valor, ó recoñecemento do propio talento e á loita pola súa liberdade creativa.

Poe é espléndido, seguindo lugares e cronoloxías da vida do poeta, deixando caer citas de obras no momento oportuno. As ilustracións de Vázquez son moi tenebrosas e inquietantes, co leit motiv do corvo-poeta atravesando toda clase de angustias. Todo o libro garda a esencia do que significa a obra de Edgar Allan Poe, e iso é algo que calquera amante da súa obra recoñece e agradece.

Se alguén non coñece a figura de Edgar Allan Poe antes de ler este libro -se é que iso é posible- quedará cautivado. E para quen lle teña un mínimo aprecio espertaralle unha empatía extrema, por momentos unha tensión no estómago e, polo menos no meu caso, unha eterna admiración e gratitude por facernos chegar a súa obra a pesar de todo o que tivo que soportar. Poe déixanos de testamento, ademáis da atmosfera opresora e voraz,  a mensaxe da que a supervivencia da obra está por enriba de todo. Unha sabia lección.

 

" (...) -Su vida acabará siendo una ruina -lamentó el editor-. Terminará borracho y en la calle, sin nada, solo.

Apretó los puños.

Demasiadas veces había tenido esa mismo pesadilla.

-Nadie va a hundirme, y menos yo mismo -le desafió.

-Reaccione, amigo mío, ¡reaccione! Es usted demasiado pesimista, inconforme, amargado, terco... El mundo no puede estar hecho a su medida; no pretenda cambiarlo en solitario, mediante unos poemas o unos cuentos. ¿Quién se cree que es?

-Edgar Allan Poe -dijo.

-¿Y ya está? -Le mostró su sorpresa abriendo las manos.

-Es todo cuanto tengo, señor White. Y es más de lo que cualquier ser humano pueda aspirar a poseer. (...)" 

Imaxes tiradas das páxinas de Libros del Zorro Rojo e de Alberto Vázquez.
Cita páxinas 56-57.

O protagonista infinito -quen dixo mil caras?- do terror LON CHANEY

Pode que non vos soe tanto como debera o seu nome, ou que incluso vos sexa máis familiar co "Jr." despois -o seu fillo acadou certa sona facendo de lobisome- pero non vos culpo. Non se lle fixo xustiza ó longo da historia, incomprensiblemente. Eu non podo falar del con desapego, Lon Chaney é insustituible, é o maior xenio da interpretación do horror de tódolos tempos. Non, en serio, ocórresevos alguén millor? adiante, suxerencias, por favor. 

Toda a maquillaxe, calquera tipo de truco ou engano con tendencia ó deforme e o grotesco, o labor de Jack Pierce na Universal,... podemos afirmar que están en débeda con Lon Chaney. El non foi só o primeiro, senón o mellor. Lon Chaney é Durero. 

Cando o poño tanto polas nubes non me refiro a que tivera un gran dominio do xesto e a mirada, non acabo de saber explicarllo a alguén que nunca o vira, a ver... Lon facíao TODO, a recreación -ou case que creación- dos personaxes era obra súa. Maquillaxe, arames, postizos, cirurxías e un dominio inaudito da expresión facial e o movemento corporal -o ser fillo de pais xordos influiu moito na súa capacidade expresiva. 

Amigos e compañeiros, Tod Browning e Lon Chaney son exemplos clave da unión entre a vida e a obra, ata as últimas consecuencias. Os dous outsiders, pobres desgraciados e cun talento insoportable.

Non moita xente sabe que o primeiro filme sonoro de terror -o Drácula de Browning- ía ser protagonizado por Lon, pero morreu ós 47 anos e o papel deu voltas ata que quedou con el ese búlgaro de tan bo ver -Lugosi.

Neste mundo cruel, para aumento da melancolía, sempre nos queda algunha xoia imposible de recuperar, o paraíso que perdimos con Lon Chaney é esta peli de vampiros. 

Falan dela neste enlace, por quen queira saber máis sobre o tema.

Igual non mostrei entusiasmo suficiente para dar conta do meu afecto real por Lon, é que estou acatarrada, suponse. Pero o certo é que tamén podería ser gripe española, e non querría irme sen deixarvos constancia do meu profundo amor devoto por Lon Chaney. 

Déixovos este video  para que o miredes, está moi ben feito, mostra anacos dos seus papeis. Facédeme o favor de miralo.

Imaxes tiradas de: thewhiteduke.blogspot.com, rubberroom101.com (esta páxina está moi interesante se vos interesa a maquillaxe no cine), moviefanfare.com, elglamourdemargo.blogspot.com, longforgottenhauntedmansion.blogspot.com, cinefania.com.

grandes... ENORMES! a miña selección de protagonistas do terror. Hoxe: Bela Lugosi

Haberá quen diga "Bela de primeiro?" e eu digo "pois si". Hai alguén anterior e mellor -e non se me vai escapar- pero Bela ten un sitio nos nosos corazóns por pura xustiza. E o motivo máis obvio é o propio nome deste caderno, que sen Bela quedaría nun simple "eu xa ceei". Pero non, el faino millor ca iso, el establece pautas. El leva unha capa que identificamos nun acto reflexo, sen pensar en que é só attrezzo, e el só un actor. Faino tan natural coma os impulsos máis básicos, a fame, a sede e o escapar da luz.

Respiramos a Drácula gracias a Lugosi. Bela fíxose o vampiro, a persoa, o actor e o vampiro outra vez, pero todo tan xunto e irremediable que era unha vela nunha mansión de sillares inmensos e escaleiras lúgubres que se desprazaban case trepando pola parede. E coa cera mesturábase sangue ó son da música harmoniosa dos fillos da noite.

Bela fíxose un icono do xénero, gracias en gran parte ó aceno e ó acento. Son algo moi difícil de transmitir os valores tan abstractos que crean a atmosfera do horror. Se Browning era o Poe do audiovisual, ben soubo sacarlle partido ó inmigrante cargado de sex-appeal que non sabía inglés. 

Posiblemente o maior defecto de que o acusan é de ser excesivo no xesto, de ser demasiado teatral no cine; pois será para gustos, a min Bela resúltame perfecto. O príncipe da escuridade, seductor e repulsivo, capaz de hipnotizar, con costumes exóticas, antigas e de orixe nobiliaria. Pero dicíanlle esaxerado. Non estou dacordo, non creo que poidamos entender millor ca el como debía moverse un ser que podía transformarse en millóns de ratas de ollos vermellos. 

Se vos interesa podedes ler unha biografía moi curiosa sobre el, se a atopades -gracias, Álvaro, pola accesibilidade documental. Está escrita por Edgar Lander e publicada en Anagrama. Ten un ton amable, sen caer en cursiladas, e achéganos a iso no que se convertiu a sua vida, ese híbrido que sería tán fácil coma mentira etiquetar.

Se alguén aínda non se namorou del eu podo suxerir o remedio, velaquí a súa filmografía, aínda que o prudente sería comezar por Drácula. E se sodes insensibles eu xa non teño solución.

Para goce visual unhas imaxes míticas... Que só poño imaxes de Drácula? ui! nin me dera conta...

Fotos tiradas de paperblog.com, vadeultra.blogspot.com, aullidos.com, magiafantasma.blogspot.com, kekai.blogspot.com, micine-halbert.blogspot.com, tiempoderuinas.wordpress.com.

unha de serie B... Refugio Macabro

A Hammer está máis que ben pero non era a única que traballaba o noso terreo, tamén estaba a Amicus Films, que lle colleu prestado un pouquiño para esta peli ó noso queridérrimo Peter Cushing, que non quita que valoremos -pero sen adoración- as aparicións dos novísimos Robert Powell e Charlotte Rampling. 

 

Peli do 1972, en inglés Asylum, dirixida por Roy Ward  Baker. Vai dun siquiatra -Powell- que busca traballo nun manicomio, para iso terá que pasar a proba de ir falando cos distintos pacientes ingresados e descubrir quen era o antigo director que toleou de súpeto e rematou alí pechado. Se o descobre danlle o choio. Contando cadansúa paranoia intercálanse as pequenas historias das que se forma o filme.

Escrita por Robert Bloch, autor do xénero ó que debemos, por exemplo, Psicosis. E que nos deixa algunhas pingas de guión moi ben colocadiñas coma 

"Descansa en pedazos." 

"(...) tempranito y muy tempranito y si no tiene el dinero haga usted las maletas" 

ou "Mantén las puertas cerradas y así evitarás las corrientes."

ai, que home, como esforza a vista, algún escuro motivo terá, mmmmmmm...

Cando o aspirante ó posto vai subindo as escaleiras pode disfrutar da decoración en plan imitación gravados de Goya que atopa enmarcados polas paredes, algúns moi curiosos.

e isto que será? haberá que ver a peli logo

Ó principio vese de vez en cando algún brillo de luz moi agresivo -a fiestra do fondo do corredor, a porta metálica reforzada- que xa nos avisan do cambio de espazos e realidades unha vez traspasados estes umbrais -pero ti así o quixeches Powell, non podías apuntarte en infojobs, alma cristiana?

Non quero dicir nada pero espero que vos acordedes desta peli a próxima vez que vexades papel de embalar.

Durmide ben, si?

fotos tiradas de hauntedfilms.blogspot.com,creepycrew.foroactivo.com.

Zombieland

Un par de cousas sobre unha peli que todo o mundo pon polas nubes: Zombieland.

A peli gustoume, estar está moi ben feita, ben interpretada, riste, bos efectos, cadencia, a música está xenialmente colocada, a acción encaixada como lle toca,... para que nos imos enganar? que pegas lle vou poñer? pois unha ben grande -como rancia e purista do xénero de terror que son- esta peli ten un plantexamento que fai que lle guste a calquera persoa á que non lle guste o xénero, é ou non é? A calquera amigo do tipo "de zombis non me gustan, con tanto sangue... agghh" poderiamos convencelo para que fora e lle ía gustar seguro. Supoño que iso é algo bo, sobre todo para a recadación.

Pois iso, apta para calquera.

E como resulta que non é ese o perfil de pelis das que me gusta falar aí o deixo.

Na páxina oficial podedes xogar a matar zombies.

Carátula tirada de thenextfreakshow.com 

and my heart goes to... Being Human

 

Como superar un ataque no que “sobreviviches” pero outro morreu e que te deixou cunha pegada que te persegue e está en ti todo o tempo?

Como superar ter unha existencia feliz e morrer dun estúpido accidente doméstico caendo polas escaleiras?

Como superar unha historia tan longa que dá para ter feito moito mal, ter reflexionado e ter tomado novas decisións?

Son situacións moi complicadas para que ademáis se lles sume o difícil reto de intentar ser normais, convivir, ser humanos na medida do posible. Pero pode terse toda a vontade do mundo que será insuficiente ante as persecucións e prexuízos duns e doutros.

Ante un panorama tan pesimista, esta serie cun ton tráxico móstranos uns personaxes moi complexos e, aínda que torturados e con moi mal prognóstico, fan o imposible para saír adiante xuntos e con moito sentido do humor. Unha historia ambientada nun mundo de monstros con enfoques moi realistas sobre como tería que desenvolverse alguén nesa situación.

George, Annie e Mitchell son os principais protagonistas, van sumándose outros despois. Xa vos adianto que no capítulo piloto non saen os mesmos intérpretes, eu case que vos deixo que o saltedes e vaiades ó capítulo 1. A serie non ten desperdicio en versión orixinal, as súas voces son moi características e se sabedes algo de inglés veredes que se lles entende moi ben.

Con esta serie tiven -e teño- un auténtico flechazo, así que espero que a disfrutedes. A historia da amizade e convivencia entre un lobisome, unha pantasma e un vampiro. Being human.

 

http://www.youtube.com/watch?v=ifgNBT_0hSs&NR=1

Cazadores, monstros, clásicos... mix it all!!

Seguindo coa cuestión dos clásicos e monstros, desta vou prestarlles atención ós vampiros. Debía estar especialmente emocionada pero non, porque aínda non lin ningún dos libros que vos vou mostrar pero hai algún ó que xa se lle ve a pinta perralleira, que realmente non me parece que poida estar á altura dos customizados con zombis, por iso me dá algo de baixón. Outra vez os vampiros de capa caída (jeje, chiste triste, xa me din conta). Al ajo... (jejeje, fíxeno outra vez)

Empezamos forte, Little Vampire Women, de Lynn Messina con Louisa May Alcott. Teñen un punto, non? 

Coma sempre, haberá que esperar a que se traia e traduza -eu aviso cando me entere, editorial e o que faga falta, para servir estamos- salvo indicación TODO o que poño está escrito en inglés e sen tradución.

Pois vese que as mulleriñas causan sensación e teñen outra reescrita ademais desta, pero non é de vampiros senón de lobisomes, que se ve que daquela non debía haber tanta moda da depilación masculina.

 

Están reescritas con Porter Grand e chámanse Little Women and Werewolves.  E invítovos a que visitedes este blog moi interesante, sobre todo a comparación que fai entre lobisomes e homosexuais. Fala da forma na que se ocultan na sociedade disimulando os seus enfermizos apetitos pola carne, tanto os lobishomes coma o colectivo LGBT. O dito, pinchade aquí.

Romeo & Juliet & Vampires, escrito por Shakespeare con Claudia Gabel. Otra historia de amorrrrr (agh!), serei prexuizosa pero xa me está dando que isto non ten moito que ver con Lazarillo Z, por poñer un exemplo... Que mira que ten tirón o tema vampiro, pero vagas por páxinas e páxinas, e o tipo de producto e de público que atopas é taaaaaan diferente. Somos irreconciliables, C'est la Vie!

De todos modos, se me cae nas mans, ou se o teño que coller incluso dunha estantería alta, botareille un ollo e lle darei a oportunidade da proba dos cinco minutos. 

 

E un inciso pequeniño, xa sei que non é de terror nin nada parecido, pero dentro de nada estrean unha nova versión do R-J de Shakespeare, en forma de animación moi gamberra, Gnomeo and Juliet. Podédeslle botar un ollo ó trailer aquí, ten certa gracia.

Seguindo co autor das paixóns humanas temos Shakespeare Undead, coa autoría de Lori Handeland, que nos conta as súas aventuras e peripecias de dramaturgo nigromante namorado. Será pola ilustración pero a min este prométeme.



 

A voltas con Jane Austen, outra vez, porque se se fala da vida do William como deixala a ela de lado? Neste libriño plantéxasenos o what if...? se a autora seguise viva e fose vampira, mmmm,...interesante... Chámase Jane Bites Back e o escribe Michael Thomas Ford.

Con Emma, da Austen, pasa coma cas Little Women, téñolle -a día de hoxe- fichadas duas versión: lobis e vampiros, que son Emma and the werewolves coescrito con Adam Rann e Emma and the vampires, con Wayne Josephson. 

 



De Emma and the vampires poño duas edicións que atopei, preciosa a amarela...

E podedes ler o primeiro capítulo en inglés here. 

 

 Xa falamos antes de Orgullo y Prejuicio y Zombies, en Umbriel, pois tamén temos outros monstruíños, para máis concretar, acuáticos.

Sentido y sensibilidad y monstruos marinos. por Jane -as estas alturas xa é inevitable a familiaridade- e Ben H. Winters, publicada por Umbriel, no mesmo tipo de edición ca a anterior. tamén ilustrada. Está dispoñible unha demo en .pdf para que miredes os dibus e vos animedes a mercalo aquí e hai tamén un trailer do libro, xa dan unhas ganas de pillalo... eu téñoo aí esperando, cando o lea xa vos comentarei.

 

Vai outra, Mansfield Park and Mummies, de Austen xunto con Vera Nazarian. 

Do total de seis novelas que existen da Austen, vin reversionadas catro, xusto as duas que faltan son póstuma -na teoría, sempre que consideremos que Jane está realmente finada- que son A abadía de Northanger e Persuasión, as duas publicadas no 1818. Pero isto non significa nin por asomo que aquí remate o asunto, temos os spin offs, ou que pensabades? imos con eles

 Mr. Darcy, Vampire, escrito por Amanda Grange. Continuación da historia cun tono escuro e que tedes dispoñible con estas duas portadas. Tráiler aquí.








Doutra banda temos a Regina Jeffers que, como podedes ver aquí, colleulle gusto a isto de darlle voltas unha e outra vez á mesma historia, Orgullo e Prexuízo. Que si agora a imos ver desde o punto de vista de Darcy, que se cando casan hai un misterio na casa e agora case que imos facer que Darcy sexa un vampiro, a ver que tal. E sae isto, Vampire Darcy's Desire.
Vale, igual vos pensades que isto é o mesmo lixo ca os outros pero eu... non mo regaledes, vale?


A partir de aquí unha cortina metálica ruidosa ggrrrhhhhhhhiiiiiiiiiiiiii!!!!!

Sen despegarnos de todo da Austen, sigamos. 

Para falarvos dunha peli que vai rodarse o millor que podo facer é citarvos algo que lin en zonanegativa.com:

"INTERIOR DÍA. Lujosa habitación de mansión londinense. Elton John se despierta por la mañana. 

Acto seguido, y cuando su fiel mayordomo iba a sugerirle una obra de caridad, él mismo se respondió.

 -¡Ya sé! ¡Haré una película sobre Predator, pero ambientada en la novela Orgullo y Prejuicio de Jane Austen. ¿No es una idea excelente? -dijo satisfecho de su propio genio."

 

Pois si, Pride and Predator, incluíndo monstros chulis coma o mitiquísimo Depredador (John McTiernan, 1987) que  coñecimos con Schwartzenegger e que anos máis tarde volveu con Alien Vs Predator (Paul W. S. Anderson, 2004, autor á súa vez da saga Resident Evil, que están botando agora a 4ª nos cines en 3D, moi recomendable pero que xa falarei dela outro día que se alonga moooito este paréntese). Por certo que as fotos son  especulación, o único que parece seguro é que a dirixirá William Felix Clark. 

Non me confundades a peli co libro escrito por Sally Wright, que, a pesar de ser homónimo, non lle serve de inspiración. Neste  o protagonista sospeita de que alguén matou a un fulano poñéndolle abellas no capacho do picnic coñecendo a súa alerxia. Vamos, que nada que ver. 

 

 

De biografías de políticos tamén se están a facer cousiñas, a ver se vai ser que os de agora están a  loitar con monstros e nos falando de folga xeral, ainssss. O coautor de Orgullo y prejuicio y zombies, Seth Grahame-Smith tráenos un libro Abraham Lincoln, vampire hunter. Pois si, a min tamén me gusta. E estase pensando xa na peli. Algo mirei de que ían empezar a rodar este inverno, dirixe Timur Bekmambetov. 

 

 

Outra individua con certas dotes de mando, a Raíña Victoria.

"She loved her country. She hated Demons". 

Así nos introducen Queen Victoria: Demon Hunter. Escrito por A. E. Moorat. 

tal para cual...
                         ...marajota e media


xa que estamos ca monarquía a voltas, cazaría a Raíña Victoria a Enrique VIII se tivese ocasión? 

Henry VIII: Wolfman, de A. E. Moorat.









Tudores por aquí y por allá,... Nun intento de darlle unha merecida vinganza a Ana Bolena, Cinsearae Santiago escribe un libro no que dá un xiro á historia transformándoa en vampira, chámase "BOLEYN-Tudor Vampire". Nalgunha entrevista que lle lin á autora ela móstrase bastante allea á cuestión dos clásicos e monstros, así que tomémolo como iso. Se queredes visitar algo do que fai esta é a súa páxina oficial.

 
 




 





Máis cazadores:  Jane Slayre: Vampire Hunter, gracias á colaboración de Charlotte Brontë con Sherri Browning Erwin temos a historia desta pobre orfa acollida pola súa tía con tres fillos, que son vampiros, e que vai a unha escola de zombis e... non spoileo máis.


Aguantade un pouquiño que xa estamos acabando.

Outro título brontëliano e con vampiros -desta volta da irmá Emily- é Wuthering Bites, escrito por Sarah Gray.

Que dicir? esto... que se parece no deseño da portada demasiado a toda esta porcallada tocha de crepusculadas e demáis. Este tampouco mo enviedes para expresarme o voso amor incondicional, dacordo?

E xa para rematar, esta peli besta, que mola moito, bizarrada de culto de alá o 2001, dirixida por Lee Gordon Demarbre, de Odessa Filmworks, 

Jesus Christ Vampire Hunter.

aquí vos deixo esta dulzaina para que disfrutedes

CAPRICHO DE DIOS, TE ALABAMOS, SEÑOR!!

Imaxes tiradas de: gacetadelocio.blogspot.com, librarianslifeinbooks.blogspot.com, mundiemoms.blogspot.com, qwillery.blogspot.com, fremontlibraries.wordpress.com, buyzombie.com, edicionesuranomexico.com, elcuriosocaseron.blogspot.com, literallybooked.blogspot.com, fantasticfiction.co.uk, themaidenscourt.blogspot.com,wikipedia.org.