lunes, 5 de julio de 2010

Love at first sight... (unha entrada só teórica, bffffff!!)

Creo no amor a primeira vista como unha impresión repentina e involuntaria. Creo nesta sensación coma un impacto moi agradable, coma unha labazada de estética en calquera das suas versións. A imaxe que mellor o representa é unha burbulla de aire quente,que pode ou ben crecer dentro de ti -eu son desta opción- ou envolverte.

Levo xa vividas -para a miña fortuna- moitas destas experiencias e espero seguilas acumulando, para isto é imprescindible estar receptiva, aberta e incluso vulnerable. O reencontro co obxeto do amor causa emoción e a ensoñación ou a lembranza del tamén. É dicir, calquera forma de establecer contacto co noso obxeto do amor nos motiva, nos fai felices. Procuremos logo manter este tipo de contacto.

O entusiasmo, a enerxía vital, aparece acompañando ó amor libre, o que nos vincula sen atarnos, o que nos permite ser aínda máis quen xa somos. Este tipo de amor -para min que o outro non debera chamarse así- só pode ser xeneroso, nunca quitarnos nada, só pode ser fonte e non samesuga.

Poder disfrutar do amor a primeira vista é coma unha virtude non ensaiada, unha habilidade non escollida. É coma se puidese tocarche a lotería en calquera momento, ser rica inda que sexas pobre. É ver.

Estes "flechazos" poden ter diferentes orixes, na miña selección figuran como os máis decisivos as amizades e a execución e observación de prácticas artísticas. De aí en diante enlazádeos como queirades.

Pode parecer que este tema non ten relación co blog, pero tena toda. É a causa da escolla de algunhas pezas -outras é por curiosidade, xustiza,...

Pero definitivamente a orixe de I never drink wine foi un flechazo co horror, que vai camiño xa das vodas de prata...non é irónico? prata!

1 comentario:

  1. Estou lendo Firmin, de Sam Savage, e atopei na páxina 32 (da edición de booket) un fragmento que vén moi ó caso, que describe exactamente o que eu quería dicir e que pode que por torpeza non o conseguira.

    "¿Oigo risitas? Supongo que a ojos de usted, esto es más bien un vulgar caso de adicción, o quizá el cuadro sintomático de un lamentable desorden obsesivo-compulsivo, y sin duda que acierta. Y, sin embargo, el concepto de adicción no es lo suficientemente rico, lo suficientemente profundo, para describir esta hambre. Yo preferiría llamarlo amor. Incipiente quizá, pervertido incluso, sin duda no correspondido, pero, así y todo, amor."

    ResponderEliminar