PECHADO POR DEFUNCIÓN

PECHADO POR DEFUNCIÓN

MARCHAMOS PARA

NEVERDRINKWINE.WORDPRESS.COM

Esta páxina seguirá aberta durante un tempo pero non se lle farán actualizacións.

Oso de felpa e baño

O oso de felpa non cabía na bañeira. Intentouno de tódalas maneiras posibles. Cortándolle os brazos, as pernas, parte do avultado ventre e, incluso, as orellas e o nariz. Resultaba algo noxento como as partes cortadas flotaban sobre a auga ensanguentada. Tiña que bañarse. Era martes. E non quería.

  

O manto encarnado

O outono pasado, das pólas da árbore máis próxima á fonte do xardín caían uns vermes de cor vermella escura. Foron facendo moreas na cunca da fonte e tinguindo a cor da auga.

Cando chegou o verán e volveu o dono da casa non atopou a árbore, nin a fonte, nin a casa.

Había roseiras con flores encarnadas por todos lados.

Decidiu marchar e volver outro día.

Non o mirou antes de pecha-la cancela e ,cando quixo darlle a volta, a pechadura non respondía, insistiu pero era imposible. As roseiras medraron de súpeto, 1, 2, 3 metros, cunhas espiñas ben afiadas.

Quedou atrapado na súa casa de veraneo, desde fóra era imposible velo ou oilo a través do veo de rosas, que todo o mundo que pasaba comentaba ou pensaba que eran tan bonitas!

Non sendo as plantas que cubrían os muros, tódalas demais comezaron a baixar ata o chan, coma volvéndose líquidas. Abranguíao todo unha especie de puré pegañento e avermellado, que se movía cara a el. Cando o tivo preto mirábao con tanta curiosidade que non puido escapar. Xa empezaba a subirlle polas pernas cando viu que aquela pasta estaba formada por millóns de vermes con dentes.

Photo courtesy of Gary from youregoingtobeoffended.blogspot.com. Thanks a lot!

Longa vida ó recluso de Providence

Regreso, como boa animala noctámbula, do meu cautiverio involuntario nas tebras para contarvos que é o que se move por alí, ou máis ben o que se move na miña cabeza escura. Hai uns días rematei de ler un libro que atopei no andel dunha biblioteca e gustoume moito. 

Deste homiño, Michel Houellebecq, non lera nada, aínda que xa nos coñeciamos de vista e me fixara na grafía do seu nome nos lombos de Anagrama. Pois así estivemos véndonos uns días, que se no autobús, na cama,... e non conto máis que tampouco quero ser indiscreta...

Paseino moi ben coa súa escrita -aguda, áxil, directa e moi intelixente. Nin que dicir ten que repetirei. Pero agora quero comentar só este libriño sobre o gran Lovecraft, o recluso de Providence. Editado por Siruela no 2006, H. P. Lovecraft. Contra el mundo, contra la vida,  mostroume aspectos que non coñecía sobre o autor -de aquí en adiante xa só me refiro así a Lovecraft, non a Houellebecq- tales como o esaxerado punto racista que tiña. Aparecen comentarios respecto a outras razas tirados da sua correspondencia que son arrepiantes, monstruosos. Pero son aversións que deixan ver a súa orixe na traumática e represora condición de WASP na que fora educado. É penoso que Lovecraft vivira así, penoso pero fértil, sen dúbida algunha. 

"Vestidos con ropas rígidas y un poco tristes, acostumbrados a refrenar la expresión de sus emociones y sus deseos, los protestantes puritanos de Nueva Inglaterra pueden olvidar en ocasiones su origen animal. Por eso Lovecraft aceptará su compañía, aunque a dosis moderadas. Su misma insignificancia le tranquiliza. Pero en presencia de los "negros", se apodera de él una reacción nerviosa incontrolable. Su vitalidad, su aparente ausencia de complejos e inhibiciones le aterrorizan y le repugnan. Bailan en las calles, escuchan músicas rítmicas,... Hablan a gritos. Ríen en público. La vida parece divertirles; cosa bastante inquietante. Porque la vida es el mal." (páx.110)

E con isto volvo á miña idea da independencia da obra do propio autor, que si que a inflúe, a xesta e a pare, pero que non a posúe, exactamente igual que a descendencia xenética que a xente se empeña en ter. E está a cuestión moral, os valores, cantas veces por ese motivo non acabas de mal humor con alguén e decides deixar de lelo? pois mal feito! 

"Todo e ben non hai quen" así que abonda con ser xenial nalgunha faceta, tampouco pode esixírselle a alguén que enriba sexa un templo de sabedoría e intelixencia emocional, un exemplo vital. Temos casos moi recentes por cortesía do señor John Galliano e os seus arranques de superioridade racial. 

É probable que moitos dos autores que máis nos fascinan teríannos sido inaguantables de coñecelos en persoa. Así que éranos millor tirar a conclusión de que a xente racista -ou con calquera outra tara hostil integrada na súa personalidade- e creativa fai moito ben dando ás á súa vea artística -para canalizar as frustracións por exemplo- e así dun lado non fan mal  e do outro déixannos -se a súa calidade está á altura- un bo legado.

"Nadie lo vio jamás enfurecerse; ni llorar, ni echarse a reír. Una vida reducida al mínimo: Todas sus fuerzas vivas se transfirieron a la literatura y a los sueños. Una vida ejemplar." (páx.84)

Tamén fala Michel H. dos motivos para facer horror ou fantasía e non outra cousa, do efecto da obra de Lovecraft en quen a le,... inquietantemente interesante...

"Los escritos de HPL tienen un solo objetivo: llevar al lector a un estado de fascinación. Los únicos sentimientos humanos de los que quiere oír hablar son la maravilla y el pánico. Construye su universo sobre ellos. Está claro que se trata de una limitación, pero de una limitación consciente y deliberada. Y no hay auténtica creación sin cierta ceguera voluntaria." (páx.50)

"Transformar las percepciones ordinarias de la vida en fuente inagotable de pesadillas: ése es el audaz desafío de cualquier escritor de literatura fantástica" (páx.63)

"Toda gran pasión, ya se trate de amor o de odio, termina produciendo una obra auténtica. Podemos lamentarlo, pero hay que reconocerlo: Lovecraft se sitúa más bien del lado del odio; del odio y del miedo. El universo, que intelectualmente él concibe como diferente, se vuelve estéticamente hostil. Su propio existencia, que podría haber sido tan sólo una serie de triviales desengaños, se convierte en una operación quirúrgica y una celebración invertida, especular.

Su obra de madurez siguió siendo fiel a la postración física de su juventud, transfigurándola. Ahí radica el secreto profundo del genio de Lovecraft, ahí nace el límpido manantial de su poesía: logró transformar su asco por la vida en una hostilidad activa" (páx.115). 

Agora ata aquí, pero volverei con máis. 

Imaxes tiradas de papelenblanco.com, lawebnobasta.blogspot.com e etsy.com.

"Palabras que modifican nuestro metabolismo" El terror en la literatura, H.P. Lovecraft.

Estou lendo a Lovecraft, o seu ensaio sobre a literatura de terror. Algo pasa con el que se fai insoportable, que hai que parar de ler nalgúns momentos -polo menos eu. Que non coñezo aínda, en ningún idioma dos que sei, palabras coas que describir a miña impresión. Pero podo dicir que é grata -un adxetivo un tanto anodino, oco, inxusto. E explícome, digo grata por situarme a certa distancia, por dar algún paso atrás e intentar non desligarme aínda máis dun momento e lugar que non me pertencen, nos que habito. E agora creo que non me expliquei en absoluto. 

Introduzo: Howard Phillips Lovecraft nace no 1890, Virginia Woolf no 1882. E podo ler a sua obra.  Aínda non consigo deixar de sorprenderme co fenómeno da contemplación, do acceso a obras doutras épocas. Con trabas, deterioro, manipulación,... o que se queira, pero a realidade é que hoxe podemos ler os Sonetos de Michelangelo Buonarroti ou a poesía de Safo. 

Parece que me disperso pero non. 

Esta obra foi publicado en 1927, e nela faise unha moi sabia análise do que é o terror e de como e quen o tratou. Se alguén coa paixón e a visión de Lovecraft non fai este tipo de ensaio eu non podo lelo. Non tería ese feixe de notas sobre libros e autores que quero mirar, de tantos que non coñecía  antes e que podería non chegar a descubrir nunca. Cada vez que un clásico se nos aproxima cambiamos. E somos diferentes ó rematar de lelo. E, coma as mutacións dun licántropo ou dun mad doctor que se automedica, son serias e dolorosas -e inclúen o placer que acompaña ó cambio- por iso hai que facelas a modo, por iso cómpre facer paradas na lectura. 

 Tedes esta (pinchar aquí) edición xenial de Valdemar con moito material adicional e comentada por Juan Antonio Molina Foix e tamén esta de Backlist (aquí).













Cadrou que estou lendo a segunda, e podo dicir que ten un prólogo de Javier Aparicio Maydeu totalmente excepcional e recomendable:

"Palabras que nos emocionan. Palabras que nos alteran. 

Palabras que modifican nuestro metabolismo (...)"